काल

हिजो राति एउटा हिन्दी फिल्म हेरेको थिएँ, नाम थियो काल । एउटा नेशनल पार्कभित्र हुने गरेका चोरी शिकार गर्दा र पार्कको नियम कानुन मिच्दा हुने परिणामको बारेमा गरिएको एउटा काल्पनिक नै भए पनि अति नै शिक्षाप्रद चलचित्र रहेछ ।

वन्यजन्तु सम्वन्धि अनुसन्धाता जोन अव्राहमले थाहा पाउँछ कि अर्विट नेशनल पार्कमा बाघले अनपेक्षित रुपमा पर्यटक र अन्य व्यक्तिहरुमाथि बढि नै आक्रमण गरेर मार्ने काम गरि रहेको छ । तर उसलाई बाघले विना कारण त्यसरी आक्रमण गर्छ भन्ने लाग्दैन र उसकी फोटोग्राफर साथी इसा देवललाई लिएर अनुसन्धानको लागि त्यतैतिर लाग्छ । बाटोमा गाडी विग्रिएकोले पर्यटकका रुपमा आएका विवेक ओवराय र उसकी केटी साथी (लारा दत्त) समेत चार जना भएको गाडीमा लिफ्ट लिएर पार्क पुग्छन् ।

पार्कको नियम उल्लंघन नगर्नु भन्ने चेतावनीलाई वेवास्ता गर्दै पैदल हिंड्ने, शिकार खेल्ने जस्ता काम गरेपछि उनिहरुले पाउनु सम्म दु:ख पाउँछन् । यही क्रममा इसा लगायत उनिहरुको समूहमा भएका ३ जना र २ जना ट्याक्सी ड्राइभर गरी ५ जना मारिन्छन् । इसा मारिएपछि उनिहरुलाई थाहा हुन्छ यो काम अजय देवगणको हो र उ एउटा जिवित मानिस नभएर मृतात्मा हो । पार्कको नियम कानुन पालना नगर्ने व्यक्तिलाई सजाय दिने काम मृतात्माको रुपमा रहेको अजय देवगणले गर्ने गरेको रहेछ भन्ने थाहा पाएपछि उनिहरु त्यहाँबाट भाग्छन् र धेरै दु:खपूर्वक आ–आफ्नो ठाउँमा फर्किन्छन् ।

वास्तवमा यो एउटा निकै नै शिक्षाप्रद चलचित्र रहेछ । वन्यजन्तुको संरक्षणको लागि यसले भारतियहरुलाई मात्र नभएर नेपाली र सम्पूर्ण विश्वका जनतालाई एउटा राम्रो शिक्षा दिएको छ । नेपालमा सरकारी र गैरसरकारी भरमग्दुर प्रयासका वावजुद चोरी शिकारीका कारण वर्षेनी दर्जनौं गैंडा र अरु दुर्लभ वन्यजन्तु मारिन्छन् । काल चलचित्रमा जस्तो मृतात्मा चाहियो त नभनौं तर एउटा सशक्त कानुन र त्यसलाई कार्यान्वयन गराउँने भरपर्दो सुरक्षा संयन्त्र बनाउने हो भने यस्ता चोरी शिकारी जस्ता अवैध, अनैतिक, असामाजिक र गैरजिम्मेवारीपूर्ण पेशामा लागेका व्यक्तिहरु हतोत्साही हुने थिए कि ।

बाटो !!!!!???

(फोटोको लागि कुमार लुईटेल जीलाई धन्यवाद)
यसरी विच बाटोबाट गाई वस्तु हिंडाइ दिएपछि सवारी साधन चाहिँ कताबाट चलाउने होला ?

+R, -R, RW, ROM: The confusions behind the disc types

Having computer knowledge is good, obviously because in this IT world you can at least boast yourself at least in front of your friends that you have some knowledge in it. Having computer knowledge is bad, obviously because your friends are always ready to ask you the IT related questions and makes you feel uncomfortable. Worst of all, they will ask you anywhere whether on mobile, at your room, in a café, when you are walking by, when you are sleeping; just anywhere. Few weeks back one of my friends asked me about the meanings of those +R, -R, RW, R you find written on CDs and DVDs. These are the disc formats which create really a big confusion to most of people and to be honest most people just like to ignore these. But ignoring them can call a big trouble for you sometimes. Suppose you recorded some data in a CD RW disc from your office or some songs from your friend’s computer only to find out later that the disc is not supported by your disc drive. It’s better to know these formats to avoid getting into such problems. Let’s look into some of the common types of discs, their capacities and the devices to which they are compatible with.

CD-ROM:
It’s also known as read-only disc which means you can only read data but can’t add or delete data. The general capacities are 650MB or 700MB though now a smaller disc with a capacity of 42MB. It is compatible with almost every device that can read the disc.

CD-R/ CD+R:
You can burn files to this type of disc more than once but you can’t delete the already burned data from the disc. Each time you burn data to the disc a session is created. You must close the session to read the disc in different computer. It is highly compatible with most devices and are found in the same capacities as CD-ROMs

CD-RW/CD+RW:
A CD-RW disc can be burned and erased many times. You can burn files to this type of disc more than once and also you can delete unwanted files from the disc to reclaim space and add additional files. It is found in 650MB capacity and is compatible with many devices but I personally have found that some of the old CD players don’t support this disc.

DVD-ROM:
A DVD, which stands for Digital Video Disc (also called Digital Versatile Disc), can hold more data than a CD. A DVD-ROM can be read several times but data can’t be added or deleted once it is burned. Any devices that can read or burn a DVD disc will easily read this disc. Also note that those devices which can only read CD discs can’t read a DVD disc. In contrast, a DVD disc reading device can easily read a CD disc. A single layer DVD can hold about 4.7 GB of data which is about 7 times more than a CD and dual layer DVD can hold about 8.5 GB of data which is about 13 times more than a CD.

DVD-R/DVD+R:
You can burn files to this type of disc more than once but you can’t delete the already burned data from the disc. Each time you burn data to the disc a session is created. You must close the session to read the disc in different computer. It is highly compatible with most devices and is found in the same capacities as a DVD-ROM.

DVD-RW/DVD+RW:
You can burn files to this type of DVD more than once. You can also delete the unwanted files from the disc to reclaim space. The capacities are similar to a typical DVD ROM. You don’t need to close the session to read this disc in another computer or device. As mentioned above, each time you write your data to a disc, you create a session.

DVD-RAM:
You can burn files to a DVD-RAM more than once. You can also delete unwanted files from the disc to reclaim space and add additional files. DVD-RAM discs can generally only be read by DVD-RAM drives and most of the DVD players and other devices don’t support these discs.DVD-RAMs are found in a number of capacities: 2.6GB, 4.7GB, 5.2GB, and 9.4GB

This information might help you mostly while buying the disc drives to ensure which discs are supported by the drive you are buying and what type of discs should be bought for writing. Also in some situations, you might also write some useful information on a disc only later to realize it is not supported by your disc drive. Having computer knowledge is obviously good in these conditions.

ashokgelal[at]gmail[dot]com

शुभकामना युवराजलाई

अहिले नेपाल टेलिभिजनबाट प्रसारण भइरहेको नेपाली तारा २ लगभग अन्तिम चरणमा पुगेको छ । हिजो (म‌ङ्सीर ७) सम्ममा चार जना मात्र प्रतिस्पर्धी बाँकी रहेका छन् । अहिलेसम्म निकै राम्रो गाइरहेका युवराज तिवारी हिजोको कार्यक्रमबाट बाहिरिए । सायद प्रतिस्पर्धीहरु मध्ये सवभन्दा कम उमेरका युवराजको गाउने शैली र स्टेज परफरमेन्सबाट दर्शक र निर्णायक मण्डलीका सदस्यहरु पनि प्रभावित थिए । तर भोट कम आएको कारण उनले नेपाली तारा हुने मौका गुमाए ।


मलाई के लाग्छ भने एस एम एस भोटिङ्गको जुन प्रक्रिया छ त्यो एकदमै अनुचित छ । जसरी साधारण मतदानमा एक जनाले एकपल्ट भन्दा बढि मतदान गर्न पाउँदैन त्यसरी नै यो नेपाली तारा छान्ने काममा पनि एउटा मोवाइल नम्वरबाट एक हप्ताको लागि एक पटक मात्र भोट हाल्न पाउने व्यवस्था गर्नुपर्थ्यो । तर यहाँ त त्यसको ठीक विपरित जसले सवभन्दा बढी भोट हाल्छ उसलाई मोवाइल सेट र सीम उपहार दिने पो गरिन्छ ।

प्रतिस्पर्धाबाट बाहिरिए पनि हिजो युवराजले एकदमै राम्रो गाएका थिए । आफूसँगै अरुलाई पनि रुवाउने गरी गाएको त्यो लोकप्रिय गीत जति मार्मिक छ, त्यो भन्दा बढी त्यो क्षण थियो जव उसलाई प्रतिस्पर्धाबाट बाहिरिएको घोषणा गरियो ।

जे होस् युवराज तिमी हिम्मत नहार, ‌‌‌औपचारिक रुपमा तिमी नेपाली तारा हुन नसके पनि कोशिस जारी राख तिमी एक दिन अवश्य नेपालको साँगितिक आकाशमा चम्किलो तारा भएर उदाउने छौ । मेरो शुभकामना तिमीलाई ।

रातिको यात्रा

वेलुकीपखको मोटरसाइकल यात्रा निकै कष्टदायी र जोखिमपूर्ण हुन्छ । अगाडिबाट आउने ठूला साना गाडीहरुले हेपेर वत्ती मधुरो नपारी दिदाँ मोटरसाइकलमा सवारी गर्नु भन्दा ठूलो यातना अरु कुनै हुन्छ जस्तो लाग्दैन । आफूले अगाडीबाट आउने गाडीलाई वत्ती मधुरो पार्नको निमित्त जति नै संकेत गरे पनि कुनै कुनैले त टेर्दै टेर्दैनन् । कहिले काँही त अगाडी बढ्न सक्ने स्थिति नभएर साइड लगाएर मोटरसाइकल नै रोक्नु पर्ने पनि हुन्छ ।
त्यस्तै रिक्सावालाले पनि दायाँ वायाँ नहेरी बाटो काटिदिएर कतिपय दुर्घटना गराइदिन्छन् । यि मोरा रिक्सावालाहरुको त वेहोरा नै हुँदैन । न त ट्राफिक नियमको नै पालना गर्छन्, न त दायाँ वायाँ, अगाडि पछाडि हिंड्नेको नै ख्याल गर्छन् । यिनिहरुको लापरवाहीले गर्दा धेरैले ज्यान गुमाउनु पर्छ । राति न दिउँसो रिक्सावालालाई त मतलव नै छैन । न हर्न बजाउँदा सुन्छ, न साइड लाइटले हुन्छ । यस्तालाई त गालामा चड्कन लाइदिएपछि मात्र छुन्छ कि क्या हो ।
अनि अर्को जँड्याहा । वेलुकीपख राजमार्गमा जँड्याहाले पनि उस्तै दु:ख दिएर हैरान पार्छन् । २–३ पल्ट नै भइसक्यो जँड्याहाले गर्दा म आँफै झण्डै नमरेको । आफू एक धुनमा गइरहिएको हुन्छ, कहिले नजिकैबाट बाटो काटिदिन्छ कहिले अगाडी आएर मोटरसाइकल नै रोक्न खोज्छ ।
बेलुकातिर नहिंडि पनि नहुने, हिंड्दा पनि जोखिम नै जोखिम । के पो गर्नु खै ।

कन्क्रिटको ओछ्यान

कुरो आजभन्दा झण्डै पन्ध्र वर्ष अघिको हो । लुम्दे (इलामको पश्चिमी गाउँ) का साँहिला काका (वुवाको सानीमाका छोरा) को विहेको निम्तो आयो । निम्तो त विहेभन्दा एक हप्ता अगाडि नै आएको थियो तर को जाने र कहिले जाने भन्ने निर्णय चाँही विहेको अघिल्लो दिनसम्म पनि हुन सकिरहेको थिएन । वुवा आफ्नै काममा व्यस्त, भाइ पनि पढाईमा भएकोले बाहिरै । म एउटा पढाइ सकेर फुर्सदमा थिएँ तर (वस्ने ठाउँमा) पिलो निस्केर थला नै परेको थिएँ भन्दा हुन्छ । विहेको २ दिन अगाडि पिलो त निचोरियो तर पनि हिँड्न सक्ने अवस्था चाहिँ थिएन दुखेर । जान मन त धेरै नै लागेको थियो तर के गर्नु त्यत्रो बाटो हिँडेर जानु पर्ने, आफू भने विरामी । तै पनि यसो विचार गरें, दुखेकै मात्र त हो नि, वरु नदुख्ने औषधि खाएर पनि हिंड्नु पर्ला । विहानको दश बजिसकेको थियो । छिट्टै नहिंडे त भोलि विहान जन्ती जान भ्याइदैन, त्यसै पनि यतिवेला हिंड्दा बेलुकाको ८-९ वजिहाल्छ । एक्लै हिंड्ने कुरा पनि भएन । एउटा साथी त चाहियो । साथी को छ त भनेर सोच्दा तल्लाघर साँल्दाइ (नाताले त भाइ नै हो तर सवैले साँल्दाइ नै भन्ने गर्छों) त छन् उनलाई नै भन्नु पर्‍यो, कतै मानि पो हाल्छन् कि । गएर सोधेको जाउँ न त मलाई पनि लुम्दे हेर्न मन लागेको छ भने । पूरा हेर्नको लागि यहाँ क्लिक गर्नु होला ।

(साभार http://richadmk.blogspot.com/)

ट्राफिक नियम कसको लागि ???

आजकल मोटरसाइकलमा चढ्नेहरुले हेलमेट नलगाई चलाएको देख्दा मनै कस्तो कस्तो हुन्छ । ट्राफिक प्रहरीको आँखा छल्दै ७०-८० कि.मि.को गतिमा मोटरसाइकल हुइँक्याउनेहरु आजकल बाटोमा प्रशस्तै देखिन्छन् । त्यसरी ट्राफिक प्रहरीको आँखा छलेर मोटरसाइकल कुदाउनेलाई के थाहा उसले आफैलाई छलिरहेको छ । हेलमेट नलगाई मोटरसाइकल कुदाउँदा दायाँ बायाँ ट्राफिक प्रहरी छ कि भनेर हेर्दै गर्दा दुर्घटना हुने सम्भावना झन बढी हुन्छ । तर खै उनीहरुले यो कुरा बुझेको ।

संसारको सवैभन्दा चेतनशील प्राणी मानिस रे । हुन पनि सक्छ । तर मलाई शत प्रतिशत विश्वास चाहिँ छैन । किनकी धेरै धेरै पढेलेखेका र विद्वान मानिसले पनि हेलमेट नलगाई मोटरसाइकल कुदाइरहेको देखे पछि मैले चाहीँ के भन्नु अव - वुद्धु कि विद्वान । विद्वान भए त हेलमेट लगाएर मोटरसाइकल कुदाएर ट्राफिक नियमको पालना गर्दै भन्ने थियो होला - ट्राफिक नियम सवारी चालक, बटुवा र सर्वसाधारणकै निमित्त बनाइएको हो सरकार र ट्राफिक प्रहरीको निम्ति हैन ।

दुखद् तिहार

मैले केही दिन अघि पटाका र झिलिमिलि बत्तीले तिहारमा के कस्ता विकृतिहरु ल्याउन सक्छन् भनेर एउटा व्लग लेखेको थिएँ । आगलागी र अंगभंग हुने सम्भावनाको बारेमा कुरा गरेको थिएँ । साँच्चै नै मेरो अनुमान सहि निस्कियो । यही दमकमा मात्रै मैले ३ वटा त्यस्ता घटना भएको थाहा पाएँ । एउटा झिलिमिलि वत्तीको सर्किट सर्ट भएर आगलागी भएको, एउटा पटकाले घाइते भएको र अर्को चाहिँ पटाकाले आगलागी गराएको । यति भइसक्दा पनि मान्छेले चेत्ने होइनन् । तिहार सकिएको एक हप्ता वित्न लागि सक्यो, अझै पनि कतैबाट पटाकाको आवाज आइ नै रहेको छ । त्यस्तै झिलिमिलि बत्ती पनि कतै कतै देखिइ नै रहेका छन् । रमाइलोसँग मनाउनु पर्ने चाडपर्वमा त्यस्तो दुखद घटना भएपछि ती परिवारमा कस्तो भयो होला ।

पूरा हुन नसक्ने चाहना

दश वर्षदेखि एउटै कोठामा थच्चिँदा थच्चिँदा मैले आफूलाई एक किसिमको कैदी नै ठान्छु । यहाँबाट मुक्त हुन कति कोशिस गरिसकें तर सवै व्यर्थ भइरहेका छन् । यो पट्यार लाग्दो व्यवसाय गर्नु भन्दा त गाउँ मै बसेर उन्नत तरिकाले खेतिपाति नै गरौं गरौं लाग्छ । उन्नत जातका गाई, भैंसी, मौरी, बाख्रा, माछा पालन गरे, मौसमी वेमौसमी तरकारी खेती गरें भने अहिलेको भन्दा अलिक बढि फुर्सदिलो हुने साथै गाउँमा बेकार बसेर, तास खेलेर आवारा भएर हिंडेका युवाहरुलाई पनि एउटा शिक्षा हुने थियो । गाउँका युवा कि त खाडि मुलुक र मलेशिया गएका छन् कि त गाउँमै बसेर तास खेलेर समय विताइरहेका छन् । मैले उनीहरुलाई काम गर्नु पर्छ र त्यो पनि सकेसम्म आफ्नै गाउँ ठाउँमा गर्नु पर्छ भनेर पनि देखाउनु सिकाउनु छ । तर मलाई म यो मेरो चाहनामा सफल हुन्छु जस्तो चाहीं लाग्दै लागेको छैन ।

मलाई थाहा छ मेरो यो कुरा सुनेर (पढेर) धेरै जसो हाँस्नु हुनेछ तर पनि यो सत्य हो कि म यो अत्याधुनिक जमानाको अत्याधुनिक प्रविधिमा आधारित कम्प्युटर र इन्टरनेटको व्यवसाय छोडेर खेतीपाती गर्न चाहन्छु । यसको लागि मैले मेरो परिवारका सवै सदस्यहरुबाट एक किसिमले अनुमति पनि पाइसकेको छु तर सवै कुरा सोचे जस्तो नहुन पनि सक्छ । यदि म सफल भएँ भने त सवैले राम्रै भन्लान् तर कारणवस असफल भएँ भने त समाज र अरु सवैका लागि म पक्का पनि हाँसोको पात्र बन्नेछु । त्यही कारण पनि म जोखिम मोल्न तयार भइसकेको छुइन ।

तार चोर

हिजो आज टेलिफोनको तार चोर्ने प्रचलन एकदमै बढेको छ । एउटाले टेलिफोनको तार चोरेर एक दुईसय रुपैया कमाउँछ होला तर सयौं जनाले हैरानी व्यहोर्नु पर्छ । भाइटीकाको अघिल्लो रात हाम्रो टोलको टेलिफोन तार कसैले काटेर लगेछ, टोल भरिका सवैलाई हैरानी भएको छ । चाडवाडको वेला, कसैका चेली वाहिर छन्, कसैका माइती बाहिर छन्, उनीहरुले तिहारमा टिका लगाउन आउन नपाए पनि कमसे कम एक कल फोन गरेर चेली/माइतीलाई सम्झिने थिए । तर त्यो कस्तो क्रुर चोर रहेछ, तिहारमा पनि चेली माइतीलाई फोनमा मात्रै भए पनि भेट हुन दिएन । यो तार चोरलाई कसरी तह लगाउने हो ? कहिले अप्टिकल फाइवर काटेर लान्छ, कहिले तामाको तार (टेलिफोनको तार) । हैन हाम्रो नेपालमा यस्तो के भएको होला जसरी पनि पैसा कमाउनु पर्ने ।

अचम्म छ वा !!!!!!!!!!!!

This is something pretty cool.

At Microsoft the whole team couldn't answer why this happened try it out?
Yourself...
Bill Gates still doesn't know why it happens, it was discovered by a
Brazilian. Just test it... try it..!

Open Microsoft Word and type =rand (200,99) and then HIT ENTER

पटाकामा पड्किएको पैसा

हिजो लक्ष्मी पूजा, जताततै झिलिमिलि वत्ती र पटाकाको ड्याम ड्याम आवाज । एक किसिमले आनन्दमय वातावरण नै थियो । तर यसो सोच्दा मानिसहरुले यसरी अनाहकमा किन पैसा वर्वाद गरिरहेका छन् जस्तो लाग्ने । यसरी अनावश्यक रुपमा रातभर रातभर पटाका पट्काउँदा पैसा त गयो गयो, अर्कोतिर आगलागी र अंगभंग हुने जस्ता जोखिम पनि त्यत्तिकै छ । त्यस्तै विदेशबाट आयात हुने यी विस्फोटक पटाकाहरुमा राज्यको कति पैसा बाहिरिन्छ त्यो सोच्नु पनि त्यत्तिकै जरुरी छ । हिजो वेलुकीपख लगभग २ घण्टाभित्र मेरो घरको वरिपरि मात्र २-३००० पटाका पड्किए होला । एकै सेकेण्ड पनि नबिसाइ लगातार रुपमा सानो ठूलो आवाजमा पटाकाहरु पड्किरहे दिक्क लाग्ने गरी । लाग्थ्यो म कुनै भयंकर युद्धभूमिमा छु । जसलाई विस्फोटको आवाज मन पर्छ, उनीहरुलाई त रमाइलै लाग्ला तर म जस्ता शान्तिप्रेमीलाई त्यस्तो अवस्थामा रहेर ड्याम ड्याम ड्याम ड्यामको को एकोहोरो आवाज सुनिरहनु पर्दा कस्तो भयो होला ।

हामी हिन्दुहरुले आफ्नो संस्कृति, चाडवाड र रीतिरिवाज पनि कसरी पो मनाउँछौ हौ । मलाई त सम्झी सम्झी दिक्क पो लाग्छ । कहिले अरुको ज्यान मारेर मनाउनु पर्ने, कहिले अरुलाई वाधा गरेर, दिक्क लगाएर मनाउनु पर्ने । यि दशैं तिहार जस्ता चाडपर्वहरु अरुलाई हानी नगरी मनाउन सकिदैन र ?!!!!

आई. ओ. एम‌., भूटानी शरणार्थी र दमक

झापा जिल्लाका विभिन्न ठाउँमा ६ वटा र मोरङ्ग जिल्लाको पथरीमा १ गरी नेपालमा ७ वटा भूटानी शरणार्थी शिविरहरु छन् । ती सातै शिविरहरुमा झण्डै १ लाख १० हजार शरणार्थीहरु रहेका छन् । शिविर वाहेक पनि शरणार्थीहरु विभिन्न ठाउँमा विभिन्न पेशा व्यवसाय गरेर बसेका छन् ।
दमकको बेलडाँगीस्थित ३ वटा शिविरहरुमा झण्डै ६० हजार शरणार्थी रहेका छन् । तिनीहरुको प्रत्यक्ष सम्वन्ध दमक बजारसँग रहेको छ । हाल आएर अमेरिकाले ५० हजार शरणार्थीलाई आफ्नो देश (अमेरिका) मा पुनर्वास गराउने घोषणा गरेको छ र त्यही अनुरुप वसाइ सराइ सम्वन्धी अन्तर्राष्ट्रिय संस्था (IOM) ले काम पनि शुरु गरिसकेको छ ।

हाल आई. ओ. एम‌. ले आवश्यक कर्मचारी नियुक्ती गर्ने काम गरिरहेको छ । र आवश्यक भौतिक साधनहरुको जोहो पनि गर्दैछ । हुन त आई. ओ. एम‌.को विरोध मैले गर्न खोजेको होइन तर पनि एउटा सवभन्दा तल्लो तहको कर्मचारीलाई नेपाल सरकारको सवभन्दा माथिल्लो तहको कर्मचारीले पाउने भन्दा बढी तलव सुविधा उपलव्ध गराउँदा भोलि त्यसले समाजमा के कस्ता नकरात्मक विकृतीहरुको सृजना गर्ने हो, त्यसको लेखाजोखा अहिले नै गर्दा राम्रो होला ।

त्यस्तै अरु वेला मासिक १०-१५ हजार रुपैयामा पनि लाग्न गाह्रो हुने घरलाई एक डेढ लाखसम्म भाडा तिर्न तयार हुँदा यस क्षेत्रमा सानो तिनो जागिर खाने र सानो तिनो व्यवसाय गरिरहेकाहरुलाई कस्तो असर पर्ला त्यो पनि बुझिदिएको भए ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌.......................

अव रह्यो शरणार्थी र दमकको सम्वन्ध । दमक वजारको कारोबारको लगभग ४० प्रतिशत हिस्सा वेलडाँगी क्याम्पले ओगटेको छ । शरणार्थीहरुले यो ठाउँ छोडेपछि दमकका व्यापारीहरुको व्यापारमा संकट आउने निश्चित नै छ । यो संकटलाई टार्न यहाँका व्यवसायी, उद्योग वाणिज्य संघ र अन्य सम्वन्धित निकायहरुले वेलैमा सोच्न र समाधानका उपाय अवलम्वन गर्नु जरुरी छ ।

तिहारको रमझम र विद्युतको हालत

त्यसै पनि हाम्रो देशमा विजुली बत्तीको भर छैन । सेकेण्ड सेकेण्डमा लाइन गएर हैरान भइरहेको अवस्थामा यो तिहार पनि किन आउँछ भने जस्तो भइदिन्छ हामी विद्युतमा भर परेर व्यवसाय गर्नेहरुका लागि ।

लक्ष्मी पूजाको दिन दिपावली गर्नाले घरमा लक्ष्मीले वास गर्छिन् भन्ने अन्धविश्वासले गर्दा शहर बजारका प्रत्येक जसो घरहरु रंगीचंगी विजुली वत्तीले झिलिमिलि पारिएका छन् । तर अनावश्यक रुपमा त्यसरी विजुलीको खपत बढाइदिनाले विद्युत प्राधिकरणका लाखौं मुल्य पर्ने उपकरण र विग्रिने र सर्वसाधारणका विद्युतिय सामग्री पनि काम नलाग्ने भइरहेका छन् । साँझको समयमा कहिले हाइ र कहिले लो भोल्टेज अनि झ्याप्प झ्याप्प लाइन जाने आउने गर्नाले हामी व्यवसायीका पनि कम्प्युटर र अन्य उपकरणहरु विग्रेर हैरानी व्यहोर्नु परिरहेको छ ।

अनावश्यक रुपमा विद्युत खपत गरिदिनाले राष्ट्र, समाज र व्यक्तिलाई निम्नानुसारको असर परिरहेको छ :

• ती रंगीचंगी वत्तीहरु नेपालमा उत्पादन नहुने भएकोले विदेशबाट आयात गर्दा वर्षेनी अरबौं रुपैया विदेसिन्छ ।
• लाइन धेरै गइराख्ने हुनाले वेलुकी र राती चोरी डकैती र अन्य आपराधिक गतिविधि अत्याधिक मात्रामा बढ्छ ।
• लक्ष्मी आउने आशामा भएको लक्ष्मी (रुपैया, पैसा) गइरहेको छ, ती वत्ती किन्ने र विजुलीको विलमा ।

यि मात्र नभएर अरु पनि नकारात्मक असरहरु परिरहेका छन् भने यस्तो कामलाई सकेसम्म रोक्न नसके न्यूनीकरण चाहीँ सवैले गर्नै पर्ने होइन र !!!!!

डि.भि.

अहिले अमेरिका जान चाहनेहरूका लागि डि.भि. फर्म खुलेको छ । यो चिठ्ठामा सहभागी हुन संसार भरका करिव २० वटा देश बाहेक सवै देशहरुबाट बर्षेनी करोडौं मानिसहरुले इन्टरनेटबाट फर्म भर्ने गर्छन् । विगतका वर्षहरुको अनुमानित तथ्यांकलाई हेर्ने हो भने नेपालमा प्रति वर्ष करीव २ लाख मानिसले डि‌.भि. भर्ने गर्छन् ।

आजभन्दा ३ वर्ष अगाडिसम्म हातले लेखेर वा कम्प्युटरबाट प्रिन्ट गरेर हुलाकमार्फत पठाउनु पर्थ्यो । सुचना प्रविधिको विकासले गर्दा अहिले अमेरिका जान चाहनेहरुको लागि अनलाइन डि‌.भि. फर्म एकदमै सजिलो भएको छ ।

हुन त १८ वर्ष मुनिका र कमसे कम १२ कक्षा पास नगरेकाले डि‌.भि. नभर्नु भनेर अमेरिकी दुतावास र सम्वन्धित निकायले बारम्वार सूचना प्रवाहित गरिरहेका छन् तर पनि १४ - १५ वर्षका केटाकेटी र आठ कक्षा पनि पास नगरेकाहरु पनि डि‌.भि. भर्न खोजिरहेका देखिन्छन् ।

संसारको स्वर्गै जस्तो ठानेर अमेरिका भनेपछि मानिसहरु भुतुक्क हुन्छन् । तर त्यहाँ पुगेर वाउन्न घुस्सा त्रिपन्न ठक्कर खानेहरुको कमी नभएको पनि विभिन्न माध्यमबाट हामीहरुले सुनि नै रहेका छौं । यहाँ आफ्नो ठाउँमा, आफ्नो देशमा नै कुन‍ै उद्योगधन्दा, व्यवसाय गर्न राम्रै लगानी गर्न सक्ने हैसियत भएकाहरु पनि अमेरिका गएर होटलमा भाँडा माझ्न या पेट्रोल पम्पमा तेल हुन तयार हुन्छन् । मेरो एउटा साथी छ, यहाँ उसको कारोबार राम्रै जमेको छ करोडौंको सम्पति छ तर उ यहाँको सवै सम्पती बेचेर भए पनि अमेरिका जान चाहन्छ । मलाई भन्दै थियो, सवै बेचेर उतै गएर पेट्रोल पम्प खोल्छु । उ जस्तै अरुहरुले पनि गर्न थाले भने यो देश कहाँ पुग्ला ? मलाई त यही चिन्ताले पो सताइरहेछ ।

मेरो व्लगको उदघाटन

साथी अशोक जीको सल्लाह अनुसार मैले पनि व्लग बनाउने निर्णय गरें । दिनभर कम्प्युटरमा बस्नु पर्ने हुनाले समय विताउन पनि सजिलो र नयाँ कुरा पनि सिकिने भएकोले उहाँको सुझाव राम्रै लाग्यो मलाइ । यही कम्प्यूटर र इन्टरनेटको क्षेत्रमा लागेको दशक लागि सक्यो तर केही उपलव्धी हासिल गर्न सकेको होइन । दिनभर अनुत्पादक काममा समय विताउनु भन्दा यसो केही लेखे अरूले पनि पढ्छन् आफ्ना कुरा, यहि सोचेर यो व्लग शुरू गरेको । हेरौं कहाँसम्म पुगिन्छ । हुन त यो भन्दा केही दिन अगाडि पनि एउटा व्लग बनाएको थिएँ तर त्यो आँफैलाई त्यत्ति चित्त बुझ्दो लागेन ।

साथी अशोक जीले यो व्लगको लागि प्राविधिक सहयोग गर्नेछु भन्नु भएको छ । त्यसको लागि उहाँलाई मुरी मुरी धन्यवाद । साथै लक्ष्मण भाइबाट पनि सक्दो सहयोगको अपेक्षा राखेको छु ।